Rezerwat Bażantarnia - o powierzchni 44,52 ha, utworzony w 1982 r. Położony w obrębie leśnym Bażantarnia. Zadaniem rezerwatu jest ochrona i zachowanie fragmentów grądu, dąbrowy świetlistej, olsu i łęgu jesionowo-olszowego. Na szczególne walory krajobrazowe rezerwatu wpływa grupa 47 szt. dębów szypułkowych, które uznane za pomniki przyrody stanowią najokazalsze egzemplarze tego gatunku na zachodnim Mazowszu. Drzewa są w wieku ponad 300 lat o obwodach pni od 3 do 5 metrów.

Został wyznaczony w celu zachowania grądu, olsu, łęgu jesionowo-olszowego oraz licznych drzew pomnikowych. Ma ciekawą przeszłość historyczną. Co najmniej od XVIII w. las ten służył celom łowieckim jako „bażantarnia" związana z rezydencją skierniewicką arcybiskupów gnieźnieńskich, a w XIX w. – carów rosyjskich. Tu i w pobliskim Zwierzyńcu odbywały się reprezentacyjne polowania monarsze. Z uwagi na ukształtowanie terenu i wcześniej prowadzoną gospodarkę las jest zróżnicowany wewnętrznie. Występują głównie grądy, a w północnej części rezerwatu, wzdłuż strumienia, łęgi jesionowo-olszowe. Drzewostan to przede wszystkim olsza czarna, brzoza brodawkowata, rzadziej grab pospolity, dąb szypułkowy i sosna zwyczajna. W skład podszytu wchodzą najczęściej leszczyna pospolita i kruszyna pospolita. Latem i wczesną wiosną grądy i łęgi są mroczne i wilgotne, ale mimo to runo jest rozwinięte i bogate w gatunki. Spotykamy tu m.in. rozległe płaty kopytnika pospolitego, bluszczyka kurdybanka, gajowca żółtego, podagrycznika pospolitego. Rośnie czyściec leśny, kwitną kokoryczki, jaskry, dzwonek pokrzywolistny oraz konwalia majowa. Wczesną wiosną runo mieni się barwami kwitnących geofitów. Występuje m.in. zdrojówka rutewkowata, złoć żółta, kokorycz pełna, zawilec żółty, ziarnopłon wiosenny, fiołki (w tym rzadko spotykany fiołek przedziwny), przylaszczka pospolita, zawilec gajowy, miodunka ćma, groszek wiosenny. W południowo-wschodniej części rezerwatu dawne żwirownie porasta świetlista dąbrowa. To widny las z luźnym drzewostanem sosnowo-dębowym i z wieloma gatunkami ciepłolubnych roślin m.in. groszkiem czerniejącym, dziewannami, pierwiosnkiem lekarskim, dzwonkiem skupionym, rozchodnikiem wielkim. W zachodniej części rezerwatu, przy drodze do Słomkowa, znajdują się płaty olsu. Zagłębienia terenu wypełnia woda, a drzewa, krzewy, turzyce i inne rośliny rosną na kępach. O szczególnych walorach krajobrazowych i estetycznych rezerwatu decydują okazałe, ponad trzystuletnie dęby szypułkowe.

Fot. Grzegorz Karwat

Rezerwat Źródła Borówki - o powierzchni 21,99 ha, utworzony w 1989 r. dla ochrony źródlisk cieku wodnego Borówka, prawobrzeżnego dopływu rzeczki Uchanki, wraz z otaczającym go urokliwym fragmentem starego lasu sosnowego. Położony jest w uroczysku leśnym Pszczonów. Teren rezerwatu z południa na północ przecina głęboki wąwóz posiadający kilka odgałęzień. Szczególną cechą szaty roślinnej rezerwatu jest duży udział paproci, które rosną bardzo licznie, głównie na dnie i krawędziach parowu. Z uwagi na interesującą, urozmaiconą rzeźbę terenu, malowniczy krajobraz, zróżnicowaną szatę roślinną, rezerwat stanowi atrakcyjny obiekt krajobrazowy. Został powołany w celu zachowania zbiorowisk leśnych grądu mieszanego oraz swoistych cech krajobrazu. Źródła Borówki położone są na krańcu Równiny Łowicko strefie Wzniesień Łódzkich. Rezerwat znajduje się na wysokości 140 m cechuje się urozmaiconą rzeźbą terenu i malowniczym krajobrazem.. Teren z południa na z kilkoma odgałęzieniami. Specyficzny układ topograficzny i różnorodność podłoża spowodowały, że na małej powierzchni wykształciło się kilka zbiorowisk leśnych.  Na dnie wąwozu oraz niższych partiach jego zboczy znajduje się las grądowy. Najpiękniej wygląda on wiosną, kiedy to przez nieulistnione korony drzew do dna lasu dociera światło. Rozkwita wówczas zawilec gajowy, zawilec żółty, przylaszczka pospolita, bluszczyk kurdybanek, gwiazdnica wielkokwiatowa i fiołki. Na zboczach wąwozu można podziwiać niezwykle efektowne kępy paproci, zwłaszcza nerecznicy samczej. „Najdziksza" i zarazem trudno dostępna jest środkowa część wąwozu, którego dno jest wąskie, grząskie, a boki strome. Pośród bujnego podszytu i zmurszałych pni drzew początek bierze rzeka Borówka, która wpływa do prawobrzeżnego dopływu Bzury – Uchańki. Wzdłuż rzeczki Borówki rosną około osiemdziesięcioletnie olsze czarne sąsiadujące z wyjątkowej urody drzewiastymi okazami czeremchy zwyczajnej i dzikiego bzu czarnego.

Fot. Grzegorz Karwat